اثر زیره سبز در تغذیه دام ها 

هنوز دانش بشر برای آشکار کردن مواد شیمیایی موجود در گیاهان و خواص دارویی آنها راه طولانی در پیش دارد.

برخی از این ترکیبات خاصیت آنتی بیوتیکی دارند ،گروهی سبب تحریک تولید آنزیم های ضد سرطانی شده ،

گروه دیگر موجب خنثی شدن ترکیبات سرطانزا می شوند.

و گروهی نیز دارای اثرات آنتی اکسیدانی بوده  و بدن را در مقابل زیان های ناشی از رادیکالهای آزاد که در فرآیند پیری و ایجاد امراض نقش دارند، محافظت می کنند.

این ترکیبات به طور طبیعی و به صورت فرآوان در ریشه ساقه ،برگ ،میوه و سبزیجات وجود دارند. 

حجم پژوهش های انجام شده در این زمینه بسیار زیاد است ،

برخی از متخصصین معتقدند این ترکیبات در برابر امراضی که امروزه به ما آسیب می رسانند،

از جمله بهترین محافظت کننده های شناخته شده محبوب می شوند.

اخیرا مصرف کنندگان دامی از روش های تولید و فرآوری ابراز ناخرسندی می کنند.

همین امر سبب شده که ترکیبات جایگزین گیاهی از لحاظ مصرف کنندگان سالم و طبیعی هستند مورد توجه قرار گیرند. بسیاری از ترکیبات گیاهی معمولا به صورت طعم دهنده در خوراک انسان و دام استفاده می شوند.

همچنین با توجه به معایب استفاده از آنتی بیوتیک ها و خطرات احتمالی آنها و نیز نبود یک سامانه نظارتی بر مصرف این مواد در پرورش دام و طیور و باقی ماندن آنها در فرآورده های حیوانی ،

لزوم استفاده از مواد طبیعی با خاصیت آنتی بیوتیکی و محرک رشد در مقایسه با آنتی بیوتیک ها مورد تاکید است.

در کشور تعداد قابل توجه ای گروه های گیاهی بومی و با ارزش و با قابلیت های متعدد برای استفاده های خوراکی ،

دارویی و صنعتی وجود دارد که از جمله آنها می توان به زیره سبز (Cuminum cymimum) اشاره کرد.

زیره سبز با نام متداول cumin در زبان انگلیسی به خانواده چتریان تعلق دارد.

این گیاه به عنوان مهمترین گیاه داروی اهلی در ایران شناخته می شود.

زیره سبز بیشتر برای استحصال اسانس کشت می شود ، که اصلی ترین جزء تشکیل دهنده آن کومین آلدئید است.

زیره سبز سبب افزایش ترشح آنزیم های صفراوی می گردد و به هضم بهتر چربی ها کمک می کند .

میزان اسانس بذر آن ۲ تا ۵ درصد گزارش شده است.

زیره سبز به عنوان یک داروی ارزشمند از زمان های دور توسط مردم مصر و هند مورد استفاده قرار گرفته

و برای اولین بار در این کشورها کشت و تولید شده است.

مصریان قدیم در حدود ۵ هزار سال قبل از میلاد بدن فرآعنه راپس از مرگ با استفاده از زیره سبز ،انیسون و مرزنگوش مومیای می کردند. 

زیره سبزه خاصیت دارویی داشته و در اکثر فارماکوپه ها

(مجموعه ای از استانداردهای تعیین شده توسط حکومت برای دارو است که این استانداردها شامل مختصات دارو

،نحوه تهیه آن و نحوه بررسی و آزمایش از نظر قدرت ،کیفیت و خلوص دارو است.)

به عنوان دارو از آن ذکر شده و خواص درمانی آن مورد مطالعه قرار گرفته است.

اسانس این گیاه خاصیت ضد باکتریایی داشته و از آن در صنایع آرایشی ، بهداشتی و صنایع غذایی استفاده می شود.

گیاهان دارویی و اسانس های روغنی زیره سبز اثرات درمانی ارزشمندی برای درمان عوارض گوارشی ،

درد دندان ،زخم ها ،خارش ، صرع ، زردی دارند. زیره سبز آنزیم های گوارشی را فعال می سازد. 

در یک آزمایش نشان داده شده که زیره سبز اثر مهاری بر رشد و تولید اسید ناشی از لاکتوباسیلوس پلاناروم دارد .

در هر حال ، زیره سبز ویژگی گالاکتوپویسیزی دارد و سبب تحریک تولید شیر می گردد.

در یک مطالعه زیره سبز در بزهای شیری سبب بهبود تولید شیر ،

تخمیر شکمبه و تولید ترکیبات اسیدهای چرب شیر شده است.

در مطالعه دیگر اثرات سودمند اسانس روغنی زیره سبز ۲۰۰ گرم در روز بر عملکردهای گاوهای شیری مشاهده شده است ولی بالاتر از آن راندمان را کاهش داده است.

همچنین نتایج تحقیق دیگری نشان داد که افزودن روزانه خردل و دانه زیره سبز ۱۰ گرم به خوراک هر بز اثری بر مصرف خوراک نداشته است

ولی قابلیت هضم و تولید شیر را در این دام ها افزایش داده است.

با وجود نتایج مثبت استفاده از زیره سبز در تغذیه دام ها ، کاربرد آن مستلزم انجام تحقیقات و بررسی فراسنجه های بیشتری می باشد.