تغذیه شترمرغ های مولد

غذا یکی از عوامل مهم در تولید مثل شترمرغ است. میزان تولید مثل با تعداد تخم های گذاشته شده و میزان باروری آنها ، نسبت جوجه های هچ شده و میزان ماندگاری جوجه ها محاسبه می گردد. 

غذای کم کیفیت ضعیف نتایج ناامیدکننده ای در برداشته و حتی شترمرغ تمایل به جفتگیری نیز نخواهد داشت . 

از دادن غذای  اضافی نیز باید پرهیز نمود چرا که توانایی پرنده را مختل نموده و تخم های چنین پرندگانی اغلب میزان باروری کمی دارند.

علائم عینی چاقی یا سوء تغذیه در پرنده ، شامل کمانی شدن شکم و پشت و نیز تغیر رنگ پوست می باشد. 

رنگ زرد دلالت بر افزایش چربی و برعکس رنگ سبز تا آبی دلالت بر ضعف تغذیه دارد.

بدین منظور جیره بایستی بر اساس کارائی شترمرغ های مادر تنظیم گردد .

در این خصوص بین فصل تولید مثل و فصل استراحت فرق وجود دارد.

فصل تولید مثل شامل دوران جفتگیری و تخمگذاری و نیز نشستن روی تخم و جوجه درآوری (در جوجه کشی طبیعی) می باشد.

در صورت استفاده از ماشین جوجه کشی و برداشت جوجه کشی و برداشت مداوم تخم ها از آشیانه ،

دوران تخم گذاری یک شترمرغ به ۴ تا ۶ ماه می رسد.

جفت گیری می تواند با افزایش پروتئین جیره آغاز گردد.

 چرای طبیعی با گیاهان متنوع اثر بسیار مثبتی در تولید مثل پرندگان دارد. 

پرندگان در دوران تخم گذاری برای تولید تخم ، به مقادیر معتنابهی انرژی و پروتئین نیاز دارند .

وجود ویتامین ها و مواد معدنی به اندازه کافی و متعادل (به خصوص کلسیم ، فسفر ، منگنز و روی ) نقش مهمی در تولید تخم های نطفه دار ایفا می کند.

هر چند تجارب به دست آمده در نامیبیا نشان داده که تولید تخم های بی نطفه بعلت استفاده از جیره های غنی از کلسیم در طی دوران تخم گذاری بوده است . 

افزایش مقدار کلسیم استفاده از منگنز و روی را که برای باروری ضروری می باشند ،

مهار می نماید ، متعاقبا شترمرغ نر نیز با ماده جفت نمی شود . 

برای رفع این معضل می توان ترکیبات منگنز و روی را تزریق نمود.

منبع : مدیریت پرورش شترمرغ – آندریاس کریبیچ ،مادیاس زومر